بنویسیم ‘ز’ مثل ‘ زلزله’
بخوانیم ‘ ز’ مثل ‘ زندگی’
در حالی روزهای آخر ماه صفر١۴٣٩ ه. ق را پشت سر می گذرانیم که ماه دوم پاییز ٩۶ هم رو به پایان است و همزمانی هشتمین شب وقوع زلزله غرب کشور را به انتظار صبح نشسته ایم!
شادی و غم هامان در هم تنیده است و کمتر کسی توقّع این را دارد که هماره به یک حال روزگار بگذراند!
ولی آن چه برای ایران و ایرانی ها نمود بیشتری دارد این است که عمر شادی و آرامش در زندگی هایمان بسیار کوتاهند و تجلّی درد، غم، جنگ، خشم و ظلم بسی بیشتر است…
این که انتظار داشته باشیم ایران، مدینه ی فاضله باشد و همه چیز خوب و خوش؛ شاید فقط روزی در افسانه ها بیاید ولی یقین داریم که سزاوار این تقدیر تلخ نیز نیستیم.
پس نعمت فراموشی را دست کم نگیریم ولو این که هنوز درگذرگاه حادثه ای که رخ داده خودمان را پیدا نکردیم، با طرح مسأله ی جدیدی رو به رو می شویم!
تقویم تاریخ دو سال گذشته را با هم مرور کنیم:
وقتی داشتیم چگونگی حادثه ی منا را تحلیل می کردیم، قطار در سمنان از مسیرش منحرف شد. هنگامی که شعله های آتش، پلاسکو را در می نوردید و در سوگ آتشنشان ها شیون می کردیم، سربازهایمان دچار حادثه ی تصادف شدند.
عزادار کولبرها بودیم که مرگ آتنا بسان پتکی بر سرمان فرود آمد.
هنوز مریم میرزاخانی در خاک آرام نگرفته بود که بنیتا و اهورا پژمردند و حالا بی هیچ معطّلی درگیر فاجعه‌ی عظیم زمین لرزه و مصیبت هم وطنان غیور غرب ایران…
امّا آیا این آخرین ورق دفتر زندگی هر کدام از ما خواهد بود!؟
شاید کمی سنگدلانه باشد ولی بپذیریم که از لذّت طی طریق در مسیر غافل نشویم!
کرمانشاه را دریابیم و مشارکت مردمی را ستایش کنیم و مشعوف از این همه شور و شوق کمک به هم نوع و انسانیت…
شاید کمی سخت باشد ولی بیایید یک بار برای همه چیز گریه کنیم و آن قدر اشک بریزیم که اندوه از زندگی مان رانده شود و دفتر زیستن را ورق بزنیم، چشم ها را بشوییم و باور کنیم که تا شقایق هست؛ زندگی باید کرد…
بیاییم همه با هم و در حالی که به استقبال سومین ماه خزان می رویم، ربیع الاوّل را جشن بگیریم و برای ساختن و شروعی دوباره، کمر همّت ببندیم.
و از جای جای ایران زیبا، به هموطنان دلاور غرب کشور هم پیغام می دهیم که کنارتان می مانیم و با هم می سازیم…
به امید روزهای روشن
ـــــــــــــــــــــــــــــ
مهستی آدینه زاده
٢٨ آبان ٩۶